Power of Metal

cry of the banshee

@Alvacast
- rozumiem, ja mam tak z Manowar, ale po 1992 Smile

A ostatnio, jak ich sobie słucham, to dochodzę do wniosku, że "skończyli się" nawet wcześniej - tuz przed "FTW", kiedy to poszli w stronę zaoceanicznej komerchy i uprościli kompozycje do sztampowych radiowo-rockowych hitów (może "Achilles" był kombinacją, ale akurat niezbyt udaną Wink

). Żeby nie ciągnąć off-topa - "Always look on the bright...", czyli warto zachować szacun za to, co zrobili kiedyś, co wciąż cieszy uszy!

@sonen
- nie przesadzasz trochę? już pal licho "Blazon Stone" (świetny, ale wtórny), ale "Pile..." jest w pytę! Słychać też próby (udane!) chłopaków zmierzenia się z czymś innym niż grali dotychczas ("Sinister Eyes", "Roaring thunder", czy "Treasure Island", choć podobne patenty do tego ostatniego pojawiły się już na "Calico Jack"). A poza tym, ta płyta to hit za hitem....

W każdym razie, ja się na Rolfa nie obrażam, każdy ma prawo zbłądzić, i czekam na odsłuch pełnej płyty. Potem będę mógł krytykować Wink

sonen

na Blazon Stone był tylko JEDEN dobry utwór - tytułowy, reszta jak dla mnie strasznie nudna, pozostałe płyty to już JAK DLA MNIE tak jak pisałem odcinanie kuponów

Alvacast

Nikodem - Genesis jest i zawsze był utworem nieudanym. Bez niego BHI byłby arcydziełem bez jednej wpadki.
W każdym razie u mnie zawsze budził mieszane uczucia. Także twoje porównanie z Ghost tutaj akurat jest trafne Razz

Brotherhood jest po prostu mechanicznie odegranym bezdusznym przeciętniactwem i nigdy nie zrozumiem ludzi, którzy przy jego odsłuchu ściskają sobie gruchę z ekstazy Very Happy

Na pewno jednak jest to ostatni słuchalny RW.

Zabawne, to właśnie Blazon Stone nigdy nie wcisnął się u mnie do żadnego topu. 3 prawdziwe wymiatacze, 2 bardzo dobre numery, reszta bez ikry, wkrada się nawet nuda

Cry - powiem tylko jedno, za coś takiego

berba

cry of the banshee

Olej

Last Axeman

Nikodem15

Ja Blazon Stone bardzo lubię, bardzo zwarte i bardzo melodyjne zarazem. A że Brotherhood jest przeciętniactwem, to się nie zgodzę, w większości numerów jest power choć cozywiście nie stanowią nic odkrywczego dla RW.

A Manowara za uproszczenie kompozycji bym się tak nie czepiał - Scorpionsi też w pewnym momencie zaczeli komponować hiciory a nadal były to świetne rzeczy. Ja nawet Warriors of the World bardzo wysoko cenię, bo wtedy to było coś świeżego jak na standardy Manwoar, a i po latach się brobi. Inna sprawa, że potem DeMaio i s-ka dosłownie zatrzymali się w rozowju. A kto nie idzie do przeodu, ten się cofa.

Alvacast

Nawet nie zatrzymali, bo Louder Than Hell do dziś wgniata w glebę, a to co serwują ostatnio to się nawet na spęd motocyklistów pod Jasną Górą nie nadaje.

berba

Last Axeman

Nie zgadzam się. Przynajmniej kilku innym utworom typowo korsarskiego klimatu odmówić nie można ("War and Peace", tytułowy, "Return of the Dragon", "Fire and Thunder"), a i przecież te szybkie zapierdalacze w rodzaju zajebistego "Agents of Black" to nic innego jak stuprocentowy RW. Generalnie album w którym jest wszystko, co w muzyce RW być powinno i co znalazło się na ich klasycznych albumach (no może poza surowizną pierwszych dwóch płyt) - epickie pieśni, soczyste ścigacze czy średniotempowe rockery.

berba

Nikodem15

Dla mnie "piractwo" RW wyrażało się bardziej w muzyce niż w tekstach. Chodzi o szybkie, kostkowane gitary, trochę epickiego rozmachu i nośne "folkowe" melodie. Inna sprawa, że takiej muzyce u Rolfa przeważnie towarzyszyły teksty o tematyce historycznej, w tym pirackiej.

Na "Victory" nie ma ani jednego tekstu o morzu ale "Tsar" czy tytułowy podpadają dla mnie pod klimat "piracki".

Last Axeman

Alvacast

Na ostatniej płycie masz piracki tekst w "Sailing Fire".
I co? Chujowizna.

RW to przede wszystkim muzyka.