Power of Metal

SwordMaster

„Królowa Ziemniaka – droga do sławy”
Fragmenty, rozdz.3 – wspomnienia ojca

Ach tak, więc chcecie usłyszeć jak zaczęła się przygoda mojej córki ze sportem? Jak stała się Mistrzynią Turlingu? Jak stała się Królową Ziemniaka?
Opowiadałem to już setki razy ale mogę jeszcze raz, proszę bardzo, ale w dużym skrócie, bo sami wiecie, że chwilę moja córka odbiera złoty medal olimpijski.

To był przypadek.
Pewnego dnia wracając z zakupów upuściłem w przedpokoju siatkę z ziemniakami i kilkanaście niesfornych warzywek wyturlało się ze środka. Zanim cokolwiek zrobiłem moja córeczka dopadła ziemniaki i jeden po drugim wturlała je z powrotem do przewróconej torby. To było wtedy.
Uwierzcie lub nie ale to właśnie w tym momencie zrozumiałem, że moja córka ma niespotykany talent. Nie mogłem tego tak zostawić.

Następnego dnia udaliśmy się prosto do Ministerstwa Sportu. Skierowano nas do pokoju, w którym siedziała bardzo miła pani Urzędnik.
- Moja córka jest sportowcem – zacząłem nieśmiało - czy moglibyśmy wobec tego prosić o dotację…. albo sponsoring?
- Oczywiście – uśmiechnęła się bardzo miło pani Urzędnik – Jest tylko jeden warunek.
- Jaki? – zapytałem niepewnie.
- Prosiłabym aby nie nazywać naszej pomocy słowami dotacja ani sponsoring – głos urzędniczki był ciepły i kojący. – To po prostu Wsparcie.
- Ach, oczywiście – odetchnąłem z ulgą.
– A jak to dyscyplina?
- Turlanie ziemniaka.
Pani Urzędnik odchyliła się lekko w stronę komputera.
- Hm… nie mam tu takiej dyscypliny – zafrasowała się patrząc na monitor – ale to nic nie szkodzi. Za chwilę niezwłocznie wpiszę ją na Listę Wspieranych Dyscyplin Sportowych.
Wklepywanie niezbędnych danych poszło szybko.
- Czy możemy tą nową dyscyplinę nazwać po prostu turlingiem? – zapytała jeszcze pani Urzędnik.
- Oczywiście.
Stuk, stuk na klawiaturze.
- Jak duże ma być to wsparcie?
- No hm… - zmieszałem się lekko – w sumie sam nie wiem jakie to są sumy i nie chciałbym się wygłupić.
- Rozumiem, że jak na razie turalanie ziemniaka uprawia tylko pana córka? – zapytała i nie czekając na odpowiedź kontynuowała: - A zatem zakwalifikujemy tą dyscyplinę do kategorii „Sporty Nowe”. Na obecną chwilę będzie to najniższa kategoria. Ale proszę się nie martwić; po rozegraniu trzech turniejów międzymiastowych turlanie ziemniaka wskoczy do kategorii „Sporty Rozwijające się”.
- Tylko, że… - ścisnąłem mocniej córkę za ramię
- Tak?
- Jak rozegramy jakikolwiek turniej… bez przeciwników, publiczności…. i w ogóle…
Pani Urzędnik nieoczekiwanie roześmiała się perliście.
- Ależ kochani! Jesteście tacy rozbrajający w tej waszej nieśmiałości. – Pochyliła się czule w kierunku mojej córki – Będziesz miała wszystko co potrzebujesz, skarbie. I rywali i publiczność. Nasz Kraj wspiera każdego sportowca każdymi możliwymi środkami.
- Ale jak…
- Och, po prostu przesuniemy kilka dziewczynek z sekcji pływackiej i gimnastycznej. Publiczność natomiast zostanie przydzielona standardowo według rejonizacji.
W tym momencie popatrzyliśmy na siebie z córką i uśmiechnęliśmy się szczęśliwi.

Nadszedł dzień pierwszych zawodów. Organizacja, trzeba przyznać, była pierwsza klasa. Przydzieleni kibice gromko śpiewali hymny i piosenki nie wyróżniając nikogo z zawodników. Panował autentyczny duch sportu.
Dziewczynki z przydzielonych sekcji nie miały jeszcze odpowiedniej wprawy w turlaniu ziemniakiem, ale byłem pewien, że przy odpowiednim treningu i zaangażowaniu wskoczą na odpowiedni poziom. Jedna z przydzielonych dziewczynek miała jednak wyraźne trudności z opanowaniem niesfornego kartofla, siorbała mocno nosem pod zaczerwienionymi oczami. Z trybun dopingowali ją jednak rodzice:
- Dajesz, Zuzia! – krzyczeli, starając się by ich doping nie był głośniejszy od innych, aby nie deprymować innych zawodniczek. – Jesteś DE BEST!

Zawody wygrała, jak się domyślacie, moja kochana córka.

Zaraz po dekoracji podszedł do nas dziennikarz gazety „Sport i Równość”.
- Czy możemy prosić o kilka słów naszej młodej mistrzyni dla prasy?
- Oczywiście - odparła córka i ośmielona sukcesem wypaliła rezolutnie: - Ale proszę mi nie robić żadnych zdjęć, gdyż chciałabym zachować zdrowy rozsądek – popatrzyła na mnie szukając potwierdzenia. – Nie jestem jeszcze aż tak znana aby umizgiwać się i wdzięczyć do aparatu. Nie po to zostaje się sportowcem.
Dziennikarz zapisał te słowa z uznaniem kiwając głową.

Nastrój tego pięknego dnia zepsuła jednak Zuzia - ta dziewczynka, która miała trudności z ziemniakiem. Zajęła ostatnie miejsce, ale nie chodzi o to – zrobiła po prostu niesmaczną scenę histerii. Nie chcieliśmy słuchać jak rozmawia z rodzicami, bo to nie nasza sprawa, ale tak się darła, że zwyczajnie nie dało rady nie słyszeć.
- Ja nie chciałam do turlingu!!!!! – wyła – buuuuuuuuuu!!!!
- Kochanie, następnym razem będzie lepiej – pocieszała ją mama – będziesz przedostatnia.
- Buuuuuuuu!!!!!
- Córeczko, naprawdę radziłaś sobie świetnie.
- Nie radziłam, buuuuuuuuuu, ja chciałam być pływaczką, buuuuuuuu, przecież ja kocham pływać, buuuuu…
- Dość tego – zdenerwował się wreszcie ojciec Zuzi. - Dlaczego nie walczyłaś? Dlaczego nie wykazujesz ducha rywalizacji, przecież masz wszystko a nawet więcej od dzieci, które nie są sportowcami! – grzmiał groźnie – Ogarnij się i weź się do roboty!

Ten incydent, mimo, że nieprzyjemny, nie zepsuł jednak nam humorów. Wiedzieliśmy już, że przed nami kolejne wspaniałe zawody, zwycięstwa i sukcesy!
I to wszystko. A teraz przepraszam, bo za chwilę dekoracja . Jeśli można to chciałbym zostać sam, za każdym razem gdy córka zwycięża bardzo się wzruszam. Proszę to zrozumieć. Dziękuję.

Olej

Karma

Miałam zakończyć ten temat, ale widzę, że nie mogę, bo jak do ściany. Wyjaśnimy sobie zatem do końca. Kurde.. Axe. Nie tłumacz mi oczywistości, bo ja naprawdę tego nie potrzebuję. Ja nie urodziłam się dzisiaj. Mam 28 lat, wiem doskonale, że piłka to wielki przemysł rozrywkowy. Że piłkarze zarabiają miliony za kontrakty, które nie biorą się znikąd, zarabiają kluby, zarabiają za wyniki, sprzedaż piłkarzy, reklamy, gadżety, zakłady, itd. itd.. Mam tego pełną świadomość i ja nigdzie nie odlatuję z wizją innego świata.
Nie twierdzę, że piłka przestanie być najpopularniejszym sportem, to sobie sami dopowiadacie. Nie mówię, że ktokolwiek ma przestać kopać piłkę, bo to też sobie sami dopowiadacie.
Tak, Polska piłka jest średnia w porównaniu ze światową i mówię to cały czas od początku. Przestańcie też wiązać tą wypowiedź z meczem Polski z Holandią. Mecz poszedł, jak poszedł, jak dla mnie poszedł "jak zwykle". Nie gramy własnie jak to mówisz na poziomie czysto sportowym, często przegrywamy, dlatego nie mam wiary w tę drużynę. Ktoś ma wiarę spoko, czy ja mam coś do tego? NIE. Ja doskonale znam też historię jak powstała gra w piłkę, jak zyskiwała popularność, tego też nie trzeba mi tłumaczyć. Co do prawideł sterujących światem.. sterują tylko tymi, co chcą być tak sterowani, mną nie sterują, bo nikomu nie kiibcuję i żyję sobie spokojnie jak nie obejrzę meczu. Ja doskonale wiem, jak działają media, że chcą nachapać jak najwięcej, dlatego biorą najbardziej znane twarze i płacą im za to grubą kasę, by reklamowali ich produkt. Choć nie zawsze przekłada się to na faktyczny zysk, bo wiele razy umoczą, ale to inna kwestia. Ja nie mówię również, że ktoś ma przestać grać w piłkę i przerzucić się na badmintona. Chodzi mi o sytuacje (sprawę pływaczki zostawmy), których jest wiele, gdy dzieciaki chcą się rozwijać, a jedyne co się słyszy to "brak pieniędzy". W wielu zadupiach nawet na piłkę wciąż brak kasy, jak zaczynało wielu znanych piłkarzy? Kopali jakąś zwiniętą szmatę po zasyfiałych podwórkach, a o boisku mogli tylko pomarzyć. Irytuje mnie też sytuacja, gdy przeznacza się grube miliony na taki cel jak piłka, a dzieciaki głodują. To mnie też wkurza.
Nie odlatuję nigdzie z wizjami, jak widzę, że mój głos cokolwiek znaczy i może dzięki temu powstać boisko dla dzieci, które nudzą się na osiedlu, to ja idę na głosowanie, marnuje wiele godzin swojego czasu, ale by te boisko miały. Obok mnie są też korty tenisowe, jeśli dzieciaki to lubią, dlaczego mają nie grać w tenisa i być traktowane gorzej? Mają obowiązek grania w piłkę? Spójrzcie na to trochę z innej strony, a nie na zasadzie piłka zarabia grube miliony, inne dyscypliny nie muszą dostawać nic... aha, ok, tak musi być. Bo wcale nie musi tak być, że te dyscypliny muszą być całkiem pomijane. Chodzi o to by doceniać ciężką pracę. Nie prawda, że jest to wina kibiców. Wina jest wyłącznie takich instytucji jak np. ministerstwa sportu. Nie chcę zmieniać świata, bo to nieosiągalne dla jednej osoby, ale wiem, że im więcej głosów, im więcej kasy na te mniejsze, tym więcej talentów można odkryć.