Power of Metal

Moongleam

1. Her Dominion
2. Thornwyck Hymn
3. The Second of Three Bells
4. Unthroned Creed
5. The Apocalyptist
6. A Starving Heart
7. Crushed Embers

progmetall

pouczenie dostałem ostatnio, że marudzę. no to patrzę, że nowe tematy o płytach 2024 - wejdę, bo znowu będzie, że posłuchałem czy co.
wchodzę nowa płyta My Dying Bride (nie przepadam za smutasami z UK, ale też nie piszę, że to dramat)
okładka ok, lista utworów nawet jest, "piosęki" nie ma Shocked

lukam na MA może już cała płyta wyszła tylko przeoczyłem, release date: april 19 Rolling Eyes

Frank

No na podstawie okładki i tytułów to nie za bardzo jest się jeszcze do czego odnieść.
Sądząc po ostatniej płycie to może być słabo. Za to koncerty grają wyborne, sam widziałem na ostatnim Summer Dying Loud. Oby ta zajebista forma koncertowa przełożyła im się na jakość nowej muzyki.

Moongleam

https://www.youtube.com/watch?v=RcUZGCUph4w

moonfire

Ale męczenie buły. Najgorszy jest wokal Aarona. Wyje jak chudy komar.

Adrian1234

Słychać, że to My Dying Bride... jednak w gorszej wersji, tak jakby usilnie próbowali naśladować samych siebie z wcześniejszych lat chociaż forma już nie ta więc im to średnio wychodzi.

moonfire · Wysłany: Wto 20:22, 19 Mar 2024 Temat postu:

Drugi singiel dużo lepszy.

https://www.youtube.com/watch?v=vx90QJQ9Jow&pp=ygUObXkgZHlpbmcgYnJpZGU%3D

moonfire

Płyty posłuchałem już kilka razy i przyznać musze, że wyszedł im całkiem solidny krążek. Oczywiście, jest to już granie a la rekonstrukcja historyczna, więc prochu państwo nie wymyślą, ale całkiem przyjemnie się tego słucha.

Adrian1234

Frank

Moim zdaniem, według mnie, kilka niedociągnięć jest.
Na razie nie mogę się przez to przebić. Moje ucho żywiej zareagowało dopiero na świetny "The Apocalyptist" z mega riffem. To gwóźdź programu. Ogólnie miło łechce powrót większej ilości gitarowego piłowania kosztem długiego wybrzmiewania. Coś jak w drugiej połowie lat '90 i na przełomie wieków. Nie służy im natomiast Nuclear Balast i ichni fachowcy od produkcji. To druga płyta dla molocha i druga skopana brzmieniowo. Szczególnie wokal. Na żywo Aaron jest doskonały, a na nowych płytach nie da się go słuchać. W Peaceville nie było tego problemu.
Jeszcze będę słuchał bo coś w tej płycie jest, ale poczeka na lepszy moment.