Power of Metal

progmetall

Sadus - The Shadow Inside

1. First Blood 06:53
2. Scorched and Burnt 04:29
3. It's the Sickness 04:29
4. Ride the Knife 05:27
5. Anarchy 02:47
6. The Devil in Me 06:07
7. Pain 04:15
8. No Peace 05:08
9. New Beginnings 02:06
10. The Shadow Inside 05:22
47:03

Nie ukrywam, że czekałem na ten album. 17 lat minęło od poprzedniego.
Jedna istotna zmiana to brak Steve DiGiorgio. Jego bas był cechą charakterystyczną w muzyce Sadus. Mimo to jak słuchałem pierwszy raz nowej płyty nie brakowało mi tego basu, z kolei jak przypomiałem sobie, że to Sadus zacząłem szukać go.
Po dwóch obrotach jest dobrze, zwłaszcza druga część płyty z kapitalnym The Devil In Me - zakręcone gitary, przyspieszenie, tu jest w zasadzie wszystko.Mroczny wolny Pain kapitalny thrash. No Peace też świetny, te zakręcone gitarowe smaczki. First Blood idealny początek albumu.
Poprzednia płyta Out For Blood miała skrajnie różne opinie, zarzuty, że zbyt nowoczesna była. Mi się podobała. Tu raczej o nowczesnym thrashu nie ma mowy. Grają klasycznie, ale nie prostacko. Jeszcze nie wsłuchałem się dobrze, ale to i tak chyba najlepsza thrash w tym roku.

https://www.youtube.com/watch?v=GqBn8RhO9Tc

https://www.youtube.com/watch?v=Wa5f_AQ4w5k

piciu6

Chciałem, ale nic się w postrzeganiu tej grupy nie zmieni. Dla hard fanów. Reszta już zapomniała, że to wydali.

Tomek/Nevermore

mam, słucham z wypiekami na twarzy... super album!!

zbigniew_ramirez

"Hard fanem" Sadusa nie jestem, ale ta płyta mi się podoba. Trafiają się na niej nawiązania zarówno do szybkich strzałów z czasów "Illusions" ("Anarchy"), jak i do klimatyczno-kosmicznych zagrywek z "Elements of Anger" (intro do "First Blood", instrumentalny "New Beginnings"). Na powroty po latach w takim wykonaniu warto czekać. Nie jestem tylko pewien co do tego, że to najlepszy thrash w tym roku - z tego, co pamiętam, większą przyjemność sprawił mi jednak "Scorched" Overkilla.

progmetall

Po kilkunastu obrotach mam osłuchaną. Jak ktoś jest Sadusowym purystą (nie wiem czy są tu tacy, raczej nie przypominam sobie) to płyta powinna się podobać starym fanom, bo bardziej przypomina pierwsze prace zespołu.
Zupełnie inna niż Out Of Blood (która była trochę bardziej eksperymentalna i przy tym thrashu było troche groove) Do Elements Of Anger też nie podobna, tam było więcej przestrzeni i technicznego thrashu. Więcej riffów rekompensuje brak basu DiGiorgio. Najlepsze są te typowe dla Sadus zagrywki - wolno, wyciszenie i nagle Slayerowy strzał. Ta perkusja i gitary na początku otwieracza to jest miód. Trochę mało solówek, ale w jak już są to wyborne (w No Peace jest fajnie) Jestem zadowolony, bo Travis nie ogląda się za siebie i dał radę bez DiGiorgio.
Czy najlepszy thrash w tym roku? No chyba tak, bo Overkill do mnie nie trafił, chłopaki są w pułapce czasu, nagrywają co dwa lata tą samą płytę tylko tytuł inny. Holy Moses nie przebił poprzediej płyty, ale gitarowo ten chłopak zamiata lepiej niż dwóch wiosłowych w Overkill, którzy nie mają pomysłów. Holy Moses gitarowo bardzo przypomina zagywki Mekong Delta.