Power of Metal

robpal

Może złagodniał na starość, jak Hansi Razz

KingOdin

Posłuchałem. Jakoś nigdy szczególnie nie darzyłem tego zespołu wielką sympatią, niemniej postanowiłem spróbować. Ale po jednym odsłuchu nie przyjdzie pora na kolejne. W głowie mam Recreation Day, a z nowej płyty w sumie nic..

Corpseone

Posłuchaj jeszcze ze dwa, trzy razy. Mnie ta płyta wciąga z każdym odsłuchem. Oczywiście najbardziej kręcą mnie numery, które już wcześniej słyszałem, bo jestem osłuchany. Z reszty The Ocean. Najmniej chyba End Of Silence, ale z czasem też się wkręci. Z pewnością The Atlantic jest lepsza od The Storm Within i Hymns For The Broken. Do Recreation Day i The Inner Circle może trochę brakuje, ale to - moim zdaniem - dwie najlepsze płyty Evergreya. Na szczęście na nowej płycie nie ma cukierkowatości jaka była np. na poprzedniczce. A co do jęczenia, Tom zawsze płaczliwie jęczał. Ten typ tak ma. Skandynawowie to z reguły ludzie z podatnością na deprechę, więc nie ma się co dziwić Wink

progmetall

Evergrey już przepadł, tak jak kiedyś grali to już nie wróci. Tu jest trochę lepiej niż na poprzedniej. Koncept album ok, ale djent w Evergrey, no nie wiem czy bedę tego słuchał.

Last Axeman

robpal

No właśnie otwieracz to idealny mix ciężaru i klimatu, który później też się pojawia, ale już rzadziej.
Nie lubię, gdy pierwszy numer na płycie jest najlepszy Very Happy

Voltan

Mi z „singlowych” zdecydowanie najbardziej podszedł „Weightless”

Sebol

A dla mnie ich dwie poprzednie płyty są moimi ulubionymi z całej dyskografii, z naciskiem na Hymns. Poprzednie fajne, ale nie wkręciły mi się aż tak. No ale mnie raczej typowym fanem Evergrey raczej nazywać nie można Laughing

Nówka na razie za mało słuchana, ale pierwsze wrażenia dobre, jednak jak na razie wydaje się ciut gorsza od poprzedniej i sporo słabsza od Hymns, ale będzie jeszcze dużo męczone, zobaczymy w jaką stronę to wyewoluuje Wink

savafat

U mnie "Currents" to światełko, które potem zajaśniało.
Płytę stawiam niżej od dwóch poprzednich, choć nadal jest to gdzieś 7/10. Środek ciekawy - najlepsze "A Secret Atlantis", które przypomina mi nagrania z "Torn" oraz powolne, sentymentalne "All I Have". Klimat przemijania Wink

Frank

Jeszcze się dostatecznie z "The Atlantic" nie obsłuchałem, ale wyczuwam sporą poprawę w stosunku do, delikatnie mówiąc, niezbyt lubianej poprzedniczki. "End of Silence" chyba najbardziej wrył mi się w czaszkę.

progmetall

Minusy - brzmienie suche, jakby roboty grały nie ludzie, mało dobrych solówek, djentowe wycieczki zupełnie nie pasujące do klimatu płyty (jak grają gitary jak w "Departure" to jest to),syntetyczna perkusja.

Plusy - wokal Englunda (bez niego tej płyty nie ma), ciekawy koncept album, niezłe kompozycje, zwłaszcza te od piatego numeru, nie ma cukierków,tylko fajny "poważny" klimat.

Gdyby było inne brzmienie gitar i perkusja z krwi i kości mogła być z tego super płyta, tak jest tylko dobrze 6-7/10. W tej dekadzie i tak to ich najlepszy album.

Last Axeman

Oceniamy podobnie, ale się nie zgadzamy.

sonen

Do Currents płyta jest dobra, później wszystko jakby się wszystko rozmyło. Na pewno jest lepiej niż na poprzedniczce.

robpal

Mi już cała wchodzi Smile

Ale musiałem się trochę posiłować, nie każdemu będzie się chciało.

Voltan