Power of Metal

progmetall

Na Hymns for the Broken było świeżo,były hity jak choćby tytułowy,tu jest znacznie słabiej, szkoda....

Kamilbolt

Tak sobie tylko rzeknę, że ostatnio mam fazę na ostatni Pyramaze, jeśli chodzi o granie w podobnej stylistyce Wink

Sebol

https://www.youtube.com/watch?v=AzvFfuYGxoU&feature=em-uploademail

Drugi teledysk z najnowszej płyty. Trzeba im przyznać, że krajobrazy w ich ostatnich obrazkach chwytają za serducho motzno.

piciu6

Sebol

Chyba się zesram ze śmiechu, tak mnie siła twoich dowcipów kładzie na łopaty Very Happy

piciu6

u mnie landszafty prowokowały odruch wymiotny, ale co kto lubi Cool

pan_Heathen

Ja nie moge zniesc tych teledysków. Szare, smutne, nudne, wszystkie na jedno kopyto. Rzygac sie chce. Ktory to juz taki z rzędu, 3, 4?

pan_Heathen

No i podoba mi sie ta płyta. tak w okolicach 3-go przesłuchania ryj sam spiewa. Odkąd na "Hymns ..." porzucili "radiowe ciągoty" zdecydowanie wrócili do moich wymagających, koneserskich łask.

Sebol

Dla mnie dwie ostatnie są najlepsze w całym ich dorobku. Przy czym Hymns zdecydowanie najlepsza.

Sanctified

A ja po dwóch podejściach doszedłem do smutnego wniosku, że obecny Evergrey, mimo niemal tego samego składu i pozornego podobieństwa, z zespołem, który nagrywał "The Inner Circle", ma już naprawdę niewiele wspólnego.

progmetall

pan_Heathen

troche wspolnego to jednak ma. Na pewno duzo mniej wspolnego z TIC miał jego bezposredni następca.

Sanctified

No raczej nie. Tam nawet "Lost", mimo koszmarnego refrenu, miało jakąś dynamikę. A poza tym były takie ciosy jak "Obedience" czy "At Loss for Words".
Na "The Storm Within" metal słychać głównie w "My Allied Ocean". W pozostałych numerach, nawet jeśli trafi się jakieś gitarowe mięcho, po chwili wyłazi z niego kolejna smętna ballada lub pop vide "Passing Through".

Voltan

Passing Through super numer
w ogóle bdb płyta Wink

Last Axeman

Lubię "Hymns", po dzisiejszym dwukrotnym odsłuchu "The Strom Within" mogę już chyba powiedzieć, że i z nówką będę się lubił. Częściowo podzielam jednak zdanie Sanctifieda. Muza Evergrey nadal jest charakterystyczna i łatwo rozpoznawalna, jak miało to miejsce na przywołanym "The Inner Circle" i wcześniejszych (czyli najlepszych), ale uległa zmianie głównie jeśli chodzi o rozłożenie proporcji. Teraz jest jeszcze bardziej refleksyjno-smutna i dramatyczna, co często przesłania czysto metalową materię. Nawet Englund, którego miałem za wokalnego miszcza, ponieważ w zajebisty sposób szafował emocjami, potrafiąc krzyknąć, zaśpiewać zadziornie i niemal prowokować do łez, zawsze wtedy kiedy było trzeba i w ilościach nieprzegiętych w żadną stronę, w ostatnich latach stał się aż przesadnie emocjonalny i dramatyczny (zaczęło się to już na "The Glorious Collision"). I niestety ten stan rzeczy nie do końca mi odpowiada. Efekt z tego taki, że "The Inner Circle" czy "Solitude Dominance Tragedy" mogę słuchać w zasadzie zawsze i wszędzie, bo są w sam raz dla mnie wyważone, podczas gdy ostatnich płyt tylko kiedy mam odpowiedni nastrój. A jeśli nie trafię w odpowiedni klimat to zaczyna irytować mnie to wokalno-instrumentalne smęcenie.
Podsumowując - nadal jest dobrze/bardzo dobrze, ale to już nie to samo.