Power of Metal

Corpseone

Brzmienie jest ciut za miękkie (szkoda, że nie poszli brzmieniowo w stronę Annihilation Of The Wicked - tam była miazga), ale podobne było na poprzednim albumie, więc nie ma powodów do narzekań. To co brzmi świetnie na tej płycie, to bębny i wokale. Mumio-growling Sandersa jeszcze nigdy nie brzmiał tak potężnie i wyraźnie, dawno też nie był tak wyeksponowany (na Ithyphallic wręcz prawie go nie było). Na nowym albumie natomiast Sanders zrobił wokalną robotę swojego życia, jego opętańcze wrzaski w Tribunal Of The Dead, The Fiends czy w końcówcę The Gods Who Light Up The Sky At The Gate Of Sethu naprawdę zrobiły na mnie wrażenie. Ważne, że kompozycje stoją na bardzo wysokim poziomie, właściwie nie ma słabszych momentów.

HollowmanPL

Nigdy nie ogarnialem ich muzy, ale zawsze bylem pod ogromnym wrazeniem zaplecza technicznego i zdolnosci tycj muzykow Smile

MD

Kupiłem tę płytę w ciemno, byłem przekonany, że Nile mnie nie zawiedzie. I rzeczywiście, album jest utrzymaniem najwyższego poziomu, jaki zresztą grupa prezentuje od lat. Może i trudno uświadczyć tu nowości ale jest to raczej normalne, zwłaszcza u grupy, która już i tak zrewolucjonizowała death metal. Tutaj mamy patent na patencie, riff goni riff, perkusja wyczynia cuda, dzieje się po prostu niesamowicie dużo. Wiadomo od razu, że aby poznać lepiej tę płytę będzie trzeba jeśli nie kilkunastu to przynajmniej kilku przesłuchań, a pewnym jest, że na tym się nie skończy. Album jest porównywalny do poprzedniego pod względem poziomu, w zasadzie trudno wskazać, który jest lepszy, na pewno są od siebie różne, nie tak bardzo ale jednak, a to dobrze. Czegóż więcej można oczekiwać od tego bandu? Ja jestem ukontentowany.

Last Axeman