Power of Metal

Corpseone

Fakt, jest płyta trochę lżejsza gitarowo od 2, ale za to Sheriniana wyeksponowano jak nigdy (pojedynek z Bonamassą w ostatnim numerze niszczy!), gitary akustyczną nadają aranżacyjnego smaczku i świetnie podkreślają liryczne momenty, w Common Man muzycy pofunkowali sobie aż miło (Hughes spokojnie mógłby sobie pośpiewać w końcówce Superstitious Steviego Wondera). Jak dla mnie to bardzo równa płyta, nie tak wspaniała jak poprzedniczka, ale jestem z niej bardzo zadowolony. Dla mnie płyta roku 2012.

Robson

Aż muszę obczaić. Nie tylko tę płytę, ale i poprzednie.