Power of Metal

Kamilbolt

Ech, najwyraźniej wieczne malkontenctwo to nasza zmora Razz

, choć tu powodów do marudzenia nie ma żadnych.

Last Axeman

Kamilbolt

piciu6

kiedy zgodne ,myślę ,że wiem jak się chciałem wyrazić,dla mnie jest to prostackie napierdalanie i tyle ,facet ewidentnie nie jest ze szkoły werblistów jak Peart i Portnoy.

piciu6

SwordMaster

"było werblistów wielu"... aj tam, aj tam, gadka zeszła na biednego pałkera jakby to on całą winę ponosił za ten materiał. płyta cierpi na brak porywających kompozycji, może nawet lekkiej chwytliwości, brak smaczków, niuansów. to ponad godzinny kloc, skomasowany, gęsty i bez powietrza. Nie twierdzę, że to minus, bo są zwolennicy takich klimatów, jak choćby Axeman, któren to dał się poznać ostatnio jako fan brzmień srogich, okrutnych i masywnych, toteż ten album pewnie dlatego łyka jak orzeźwiającą górską bystrzynę. Dla mnie nie ma tam nic porywającego, wpadającego w ucho lub łechtającego dwunastnicę.
Posłuchałem dzisiaj jeszcze raz i na pewno jeszcze raz posłucham, ale nie wróżę, żebym tam znalazł coś dla siebie.

piciu6

pan_Heathen

progmetall

Tak, problem nie leży tylko w grze pałkera, kompozycje są słabe i tyle.

SwordMaster

pan_Heathen

skomasowany, gęsty i bez powietrza - to jest dobra definicja metalu. jak sie to komus nie podoba, nie lubi metalu.

Tak to jest, jak sie szasta słowem "progressive" na lewo i prawo opisując rzeczy, które w 80% i więcej są czystym metalem. Potem ludzie oczekują przestrzeni jak w King Crimson i wygibasów perkusyjnych niczym u Pearta. Tu mamy metal z krwii i kości z domieszką progresji. W niektórych kawałkach wcale jej nie ma.

Przypomina mi się pewien skecz Monty Pythona, w którym pod napisem "Mary Recruitment Office" zbierają się zakonnice. Nagle wychodzi wkurwiony wojskowy i poprawia przestawione litery "Army Recruitment Office". Zakonnice odchodzą zmieszane. Wam też radzę po prostu oddalić się od tej metalowej płyty i nie męczyć swoich progresywnych uszu tym klocem Smile

progmetall

Pan Rullo gra w Symphony X od pierwszej płyty, więc nie tu jest problem. Jakoś wcześniej potrafił zagrać ciekawiej,przejścia robił rękoma....bo muzyka była ciekawsza.
Jasne, że patataje się trafiały, ale nie na taką skalę, były to raczej przerywniki, przyspieszenia. Nigdy specjalnie mnie nie porywała jego gra, ale nie o to chodzi.
Muza zawarta na takich The Damnation Game, The Divine Wings Of Tragedy czy The Odyssey porywa kolorystyką, urozmaiceniem, jest po prostu ciekawa.
Wystarczy zapuścić tytułowy numer The Odyssey,żeby w lot zrozumieć o czym piszę.
To jest pełną gębą progresywny symfoniczny metal.
Dlatego tak krytykuję Iconoclast.Porównanie z w/w płytami wypada blado. Może jedynka nie była jakoś niesamowita, ale Tyler to nie Allen.
Na Damnation Game "wejście smoka" Allena i od razu znakomity album.
Pierdzielenie coniekórych, że nie lubię czy nie znam Symphony X jest śmieszne.
Po kapeli, którą uważa się za nr. 3 amerykańskiego progresywnego metalu spodziewam się znacznie więcej niż to co usłyszałem na Iconoclast.

pan_Heathen

Oni po prostu - mam wrażenie - coraz mniej swojego pola orają progresywnie, z każdą płytą jest więcej przytupu, mniej przestrzeni. Wiadomo, że jednych to rozczaruje, innych zadowoli. Mnie to odpowiada.

Last Axeman

Mnie również, mimo że pierwsze, bardziej progresywne płyty, zajebiście lubię.

Kamilbolt

I mnie

PS. progmetal wreszcie uzasadnił swoją opinię mniej więcej tak, jak się tego oczekuje od doświadczonego słuchacza