Power of Metal

Roggi

Po pierwszym odsluchu mam mieszane uczucia i musze przestudiowac ten przypadek o jakiejs normalnej porze, a nie o 4 nad ranem Twisted Evil

.
Choc za kilka dni bede pewnie pial z zachwytu to na ta 4 nad ranem This Mortal Coil sprawia wrezenie najbardziej zagmatwanej i najtrudniejszej w odbiorze, prawdziwa burza dzwiekow zalewa sluchacza. Do poziomu wykonania nie ma co sie nawet czepiac, bo ten urywa jaja momentami. Watpliwosci dotycza samych kompozycji, sa zbyt malo wyraziste, brakuje mi typowych killerow, ktore od razu zapadaja w pamiec.

Po drugim odsluchu jest to napewno "najciezsze" dzielo w dorobku zespolu, ale jakby nie patrzec chyba i najslabsze a juz napewno z najgorszym kawalkiem jaki udalo sie Redemption splodzic: Departure Of The Pale Horse - mialo byc epickie zakonczenie a wyszedl mega gniot. Laughing

Piospy

Podoba mi się, ale jest gorsza od płyty poprzedniej...

SwordMaster

Słuchanie Pierwsze: Ojoj! Lekko nie będzie. Hitów też. Odnosi się wrażenie, że Nicolas van Dyk wyrzuca z siebie całą gamę emocji po przebytej chorobie. Emocji różnych, bardzo różnych i różnistych. Jakby wydalał z siebie wszystko bez żadnego filtra i kalkulacji.

Słuchanie drugie: Sporo momentów zaczepia się w głowie. Zwraca uwagę gra perkusisty. Czasami szarpie moszną. Burza dźwięków i emocji, wyłapuje się melodie - ale tym razem, na tej płycie, Ray Alder nie jest najważniejszy. To nie jest wycyzelowany, podporządkowany kompozycjom album.

Słuchanie trzecie: Wciąga i pochłania. Daję się unieść, choć na tym etapie już rozróżniam momenty lepsze i słabsze. Na pewno nie wszystko jest tu przemyślane - co może być wadą i zaletą - to specyficzny, żywiołowy "zapis mechaniczny" stanu ducha w danej chwili. Kupuję ten stan, bo może nie jest on doskonale piękny, za to prawdziwy. To odczucie towarzyszy przez cały czas słuchania tej płyty.

Tak sobie pomyślałem, że w kategorii progowej nic nie przebije w tym roku Pagan's Mind. Po pierwszym przesłuchaniu This Mortal Coil byłem już tego pewien. Po trzecim słuchaniu mam wątpliwości. To nie jest najłatwiejszy album do słuchania - w kategorii przyswajalności, chwytliwości i ogólnej szlagierowości nie podskakuje PM do łydek. Tylko, że... no właśnie - coś w duszy szarpie, drapie, zostawia ślady i niepokój.

Sebol

Bardzo dobra płyta, no i na pewno będzie jeszcze tylko zyskiwać w miarę dalszego słuchania.

pan_Heathen

Jak zwykle poziom jest, ale również jak zwykle za bardzo to prawdziwie progmetalowe, żebym to wynosił pod niebiosa.

Wady?
Brak hiciora na miarę What Will You Say?
Wokalnie w porównaniu do Pagan's Mind i Symphony X jest dość monotonnie.

SwordMaster

pan_Heathen

Wokalnie Sx jest monotonne? Rusel Allen, który wrzeszczy z chrypką, wysoko wyje, śpiewa delikatne ballady i to wszystko równie przekonującym głosem jest monotonny? Chyba się nie wyspałeś. SX jest wokalkie najmniej monotonnie z całej trójki, że z litości nie wspomnę o DT czy FW z Archem, gdzie wokal non-stop przypomina ściskanego kombinerkami pisklaka Wink

SwordMaster

Last Axeman

Chyba faktycznie się nie wyspałeś mistrzu miecza Wink

SwordMaster

Poza troską o mój sen doczekam się argumentacji w kwestii nużącego i monotonnego piania bez wyobraźni pana Allena?
A spałem dziś wyjątkowo słodko i długo. Cool

pan_Heathen

Dobra, zaczynam mieć wrażenie, że nie zastanowiłeś się ani na chwile co to własciwie znaczy "monotonia", bo sprowadzasz argumentacje do standardowego "to mi sie podoba, a to nie"

monotonia := jednostajny, powtarzalny stan bez urozmaicenia

Allen śpiewa na wiele różnych sposobów i wieloma róznymi stylami, czy robi to dobrze - kwestia gustu, ale FAKTY są takie, że nie jest monotonny

Adler, Arch i np ten gość z Sun Caged spiewają cały czas bardzo podobnie, w barwie i natężeniu. Monotonnie. Jedni robią to lepiej, inny gorzej, ale urozmaiceniem w wokalu to sie oni nie wykazują!

SwordMaster

Kłania się rozumienie tekstu. Napisałem, owszem, że mnie nie bierze Allen, ale wyjaśniłem dlaczego.

Nie chce mi się powtarzać tego samego. Myślę, że mylisz zwyczajnie formę i treść. Bogactwo środków formalnych, które stosuje Allen jest spore. Z tym nie polemizowałem przecież. Tylko widzisz, można malować ciekawsze obrazy węglem niż całą paletą farb.

Monotonia staje się wówczas, gdy artysta wyciąga za każdym razem wszystko co ma najlepszego. I gdy widzisz jak bardzo się stara a nie może poza Darem nic pokazać. green

pan_Heathen

SwordMaster

Oj tam, oj tam, Heathen, nie bądź dla siebie zbyt surowy. Forma i treść. Nie rozumiem dlaczego nie jesteś w stanie zaakceptować FAKTU, iż monotonia może odnosić się zarówno do formy jak i treści.

Taka anegdota. Jakiś tam facet jest na jakichś tam testach. Drugi facet, powiedzmy psycholog, wchodzi do pokoju z psem i stawia tego psa na stole przodem do gościa.
- Co to jest? – pyta psycholog?
- Pies – odpowiada gościu.
Psycholog odwraca psa bokiem.
- Co to jest? – pyta
- Pies.
Psycholog odwraca psa tyłem do faceta.
- A teraz?
- Suka.

Forma i treść.

Sprawdziłem także, hehe, inne synonimy słowa „montonia” wg źródeł, które sprawdziłem, hehe, podają także hasła: znudzenie, niezmienność, wtórność. Nie dostrzegam przypisywania własnym słowom niestandardowych znaczeń, ponieważ niezmiennie odczuwam znudzenie słuchając Allena.
Myślę też, że zwyczajnie odwracasz kota ogonem wmawiając, że „bronię bardziej lubianego wokalistę”. Kogo bronię? Aldera? A ktoś go atakuje? Przecież on na TMC zaśpiewał wyjątkowo monotonnie, co przyznawałem. I dla niektórych, dla Ciebie na przykład, zaśpiewał nudno. Dla mnie nie, bo jego głos mnie bierze, nawet jak śpiewa monotonnie. I to wszystko jest jak zwykle kwestia osobistych preferencji, nie masz się co tak spinać, wiem, że tak lubisz Allena, że trudno Ci zaakceptować fakt, że ktoś może odczuwać znużenie na dźwięk jego głosu, nawet jeśli udowodni to, hehe, encyklopedycznie.

Forma i treść.

Russell Allen

To także on.

progmetall

Pierwsze co mnie zaskoczyło podczas słuchania This Mortal Coil to brzmienie. Kernon zrobił tą płytę po swojemu i to wyraźnie słychać.Z jednej strony plusem jest, że słychać każdy instrument idealnie, solówki są również specjalnie nagrane,z drugiej brak mi tu brzmienia gitar typowego dla Redemption.Tu gitary są jakby na drugim planie, ważniejsza jest selektywność całości i nawet klawisze, których tak mocno wyeksponowanych na płytach Redemption nie było nigdy.Ja już się powoli przyzwyczajam do tego brzmienia, choć początkowo było mi ciężko to zaakceptować.
Jeśli chodzi o zawartość muzyczną, to nie obawiałem się zbytnio o to.Van Dyk pisze znakomite rzeczy i tak jest tym razem.Oczywistym jest,że słychać tu emocje zwiazane z przebytą chorobą.Ktoś tu napisał,że Aldera słabo słychać? Wyjątkowo dobrze słychać wokal.
Zresztą wszystko jest bardzo selektywne, bas słychać znakomicie.
Jest kilka numerów przypominających mistrzów czyli Fates Warning jak:No Tickiets To The Funeral (użycie elektroniki podobnie jak na Disconnected),Noonday Devil.
Jest też momentami trochę Dreamowo "Let It Rain"(ktoś pisał ,że nie ma hiciora Very Happy

).
Płyta jest bardziej mroczna niż poprzedniczka i raczej nie zadowoli zwolenników cukierkowego melodic metalu w stylu Pagans Mind.
Wielka klasa, Redemption jest jest obecnie gigantem progresywnego metalu .