Power of Metal

Atreju

Jak zapewne zauważyłeś, ja o poprzedniej płycie mówiłem, że jest dość słaba. Nie jestem bezkrytycznym maniakiem Slayera, a nowa płyta była mi zupełnie obojętna. Nie wielbię za samą nazwę. Ta płyta jest po prostu zajebista.

pan_Heathen

w/g Ciebie to jest poziom South Of Heaven?

firesoul

pan_Heathen

hehe, no własnie o tym piszę, tylko nie chciało mi się szukać cytatów. W sumie dobrze, że Slayer faktycznie nie nagrał mega genialnej płyty, bo chłopaki - z takim nastawieniem - chyba postradaliby zmysły w napadzie euforii i pourywali sobie głowy podczas szalonego trzepania nią.

sarcofag

pan_Heathen

tu się akurat zgadzam Wink

firesoul

W porównaniu z dwiema wcześniejszymi niewątpliwie masz rację

Meltorm

SwordMaster

pan_Heathen

ok, uznajmy, że mp3 zaburza brzmienie, e brzmi lekko i plastikowo. Za parę dni będę miał CD, puszczę na porządnym sprzęcie i wrócę do tematu brzmienia Smile

Atreju

Nowa płyta niczym nie ustępuje klasycznym płytom, albo ustępuje minimalnie wybranym.

Kukulkan

Każdy kto narzeka na WPB i twierdzi, że ta płyta nie spełnia jego oczekiwań, nie kuma muzyki Slayera, nie zna jej, lub nie lubi tego zespołu. Jeśli byłoby inaczej nie miałby żadnych zastrzeżeń, ponieważ WPB to swego rodzaju podsumowanie całej twórczości Slayera. Mamy tu utwory o charakterystyce z różnych okresów gry Zabójcy.

Można byłoby je przypasować następująco:

Word Painted Blood – ?
Unit 731 - Reign in blood
Snuff – Divine Intervention
Beauty Through Order – South of heaven
Public Display of Dismemberment – Hell awaits
Human Strain – Divine Intervention
Americon - ?
Psychopathy Red – Reign in blood
Playing with dolls – Seasons in the abbys
Not of this God – Christ Illusion

W ten sposób Slayer zrobił swego rodzaju pętlę, wracając do tego co grał w swoim najlepszym okresie (od HA do SITA). Początek tego procesu miał już miejsce na CI, a teraz został dokończony w bardzo dobrym stylu. Na WPB odnajdujemy stylistykę z najlepszych czasów Slayera podaną w bardzo smakowitej formie, która powoduje, że słuchając tej płyty aż chce się napieprzać banią. Szybkość, zwariowane i jazgotliwe solówki, proste i walące prosto w ryj utwory. Malkonenci narzekający, że „gitary brzęczą”, „kompozycje są słabe i szybko nudzą”, „King i Hanneman grają słabe solówki”, czy że „brakuje tu PRAWDZIWEJ agresji”, niech przerzucą się na Dream Theater lub ewentualnie podepną pod swoją wieżę wariograf i udowodnią mi, że agresja którą ta płyta emanuje nie jest prawdziwa. A jak nie to wypierdalać!

hollowman