Power of Metal

sarcofag

znosna plyta, najlepsza od czasow Icon, w sumie spokojnie mozna ja postawic zaraz za Icon a o reszcie potem zapomniec.

Tomek/Nevermore

Kirk

Na mojej wsi też nie ma.
Nie pytałem nawet kiedy będzie. Very Happy

sarcofag

Meltorm

musi drogo co?

sarcofag

ee w zyciu bym nie dal za plyte paradise lost wiecej niz 50 zyla

Kirk

Tomek/Nevermore

no w końcu mam (nabyte w stolicy) wersję z Kardynałem Twisted Evil

Kirk

Jaka cena?

Tomek/Nevermore

52,99 zł

Kirk

No to nie tak źle.
Pewnie to dwupłytowe wydanie. Ja miałem dostać to lp na urodziny, ale póki co u nas w MM nie było żadnej wersji! Skandal na maxa.

Last Axeman

Trochę dziwne, że taka cisza w temacie Rolling Eyes

Wziąłem się dzisiaj w końcu za dokładniejszą kontemplację nówki (czekałem na odpowiednią, sprzyjającą chwilę Razz

). Cóż...na razie (w sumie 4 obroty) absolutnie zmiażdżony nie zostałem, ale byłbym gburem gdybym odmówił tej płycie wartości i wysokiego poziomu. A taki niewątpliwie prezentuje. Najbardziej metalowy wypiek Angoli od czasów "Icon" - to jest kwestia niepodważalna. Znacznie więcej typowo staroświeckich dla Raju Utraconego kawałków niż to miało miejsce choćby na mocno już retro potraktowanym "In Requiem". Tutaj mamy w zasadzie stylistykę rodem z "Ikony", tyle że wzbogaconą o barwy jakimi raczył nas PL w latach pohostowych. Przejawiają się one w nieco zmodyfikowanej momentami melodyce i czyściutkich wokalach Nick'a. To jednak, jak już napisałem, stanowi jedynie przyprawę bo trzon "Faith" to stary ciężarny i smutny Raj. Momentami pojawiają się nawet wycieczki do czasów przedikonowych, które przybierają formę naprawdę mocnych wokali Holmes'a, zbliżających się do znanego z "Shades of God" melodyjnego growlu. Riffownia również daje mocno po uszach - kiedy zespół wchodzi na czysto metalowe terytorium, a czyni to nader często, mamy do czynienia z prawdziwie metalowymi gitarami. Nie ma się tu wrażenia, jakie wywołują niektóre kawałki z "Symbol of Life" czy "Paradise Lost" tj. pewnej nieśmiałości, niepewności czy należy "docisnąć pedał gazu" czy jednak dać sobie na wstrzymanie. Solówki Gregor'a, od zawsze stanowiące sól muzyki PL i jej główny wyróżnik, umieszczone zostały w ilościach, które powinny zadowolić sympatyków grupy. Nie będę na razie rozstrzygał jak wypadają na tle tych, skomponowanych w pierwszej połowie lat 90-tych. Napiszę tylko, że są po prostu bardzo dobre. Tak samo jak i bardzo dobra (z tendencją zwyżkową) jest cała najświeższa muza Brytoli. Już teraz mogę rzec, że jestem "Faith" usatysfakcjonowany. Wprawdzie nie sądzę aby nówka poziomem dorównywała "Icon" czy "Shades of God", ale myślę, że spokojnie można postawić ją na półce obok rzeczonych. Faktycznie prezentuje się natomiast jeszcze lepiej niż poprzednik. Od czasów "Draconian Times" nie nagrali nic lepszego. Do poziomu najlepszych jednak trochę brakuje. Przede wszystkim klimat nie jest aż tak smutno-dołująco ujmujący jak chociażby na "Icon". Ale jest niedościgniony wzór i przykład płyty, którą nagrywa się tylko raz w życiu. "Faith Divide Us - Death Unites Us" i tak stanowi chyba maksymimum obecnych możliwości piątki Brytyjczyków.

Tibor_Ferenczy

Miałem nie słuchać, ale jednak posłuchałem.... płyta OK... bardzo przyjemnie mi się tego słucha Smile

Kirk

A dlaczego miałeś nie słuchać?
Rozumiem, że teraz nawet zakupisz. Smile

mopek666

po pierwszych kilku odsłuchach numery 1 i 5 mnie rozwalają znaczy pozostają długo w głowie Very Happy