Power of Metal

oblak

Overkill - Killbox 13
(2003)

1 "Devil by the Tail"
2 "Damned"
3 "No Lights"
4 "The One"
5 "Crystal Clear"
6 "The Sound of Dying"
7 "Until I Die"
8 "Struck Down"
9 "Unholy"
10 "I Rise"

(Spitfire Records)

Na dzień dzisiejszy Overkill to mój ulubiony zespół thrashowy. Cenię ich zwłaszcza za postawę niezłomnych maniaków drapieżnego thrashu. Energia bijąca z ich płyt zawsze mnie porusza, a melodyjne motywy zapadają na długo w pamięci. Nie słyszałem też w życiu równie jadowitego głosu, jakim śpiewa/krzyczy Blitz.

Zastanawiam się czasami, czy jest taki drugi ekstremalnie metalowy zespół na świecie, który mimo nagrania tylu cudownych kawałków i mimo posiadania własnego niepowtarzalnego stylu, pozostaje w cieniu swych znacznie bardziej cenionych rówieśników, tak jak geniusz Overkill jest uważany za nic w porównaniu ze (wcale nie lepszym) Slayerem bądź Metalliką... Mimo tego, że Overkill nie przyciąga na świecie mnóstwa fanów i jego muzyka nie posiada statusu niepodważalnego kanonu metalu (jak np. Judas Priest, Manowar, Motorhead), jest pod pewnym względem nieśmiertelna, gdyż za każdym razem sprawia nieopisaną radość ze słuchania, a takie albumy jak np. „Feel The Fire”, „Taking Over” czy „The Years Of Decay” brzmią doskonale nawet po 20 latach od nagrania.

„Killbox 13”, podobnie jak pozostałe albumy Overkill, to tak miażdżąca, pędząca, szalejąca, bezlitosna, a przy tym nienachalnie melodyjna płyta... Naprawdę brak mi słów, żeby opisać to, co zawsze czuję, gdy słyszę muzykę Overkill. Pod koniec zeszłego roku musiałem się porządnie przymusić do tego, żeby wysłuchać „Immortalis” od początku do końca, dlatego że wydał mi się nieprzyjazny. Dopiero po pewnym czasie zrozumiałem, że o to właśnie chodzi, że tu tkwi ich podstawowa zaleta: słuchacz ma poczuć się znienawidzony, opluty wymiocinami.

„Killbox 13” za pierwszym podejściem wydaje się nijakie, jakoś nie szczególne, gdyż jak każde solidne granie, jest ono pozbawione banalnych motywów. Zamiast tego z głośników sączy się solidna dawka ostrego napierdalania. Owszem, w większości utworów (np. „Devil By The Tail”, „Damned”, „Struck Down”) słychać bardzo melodyjne motywy, ale zawsze towarzyszy im kopanie po mordach. Akurat refren drugiego z wymienionych przeze mnie kawałków od razu skojarzył mi się z „Walk Through Fire”, może dlatego ze oba są równie przebojowe. Na początku „Struck Down” jest natomiast taki pyszny wolniejszy motyw w stylu tego z „Kill At Command”.

Z powodu przewagi szybkich temp na „Killbox 13”, wszystkie wolniejsze momenty bardzo urozmaicają album i skutecznie wykluczają monotonię. Najlepszym przykładem jest oczywiście nastrojowy „Until I Die”, przy czym owy nastrój nie należy – jak przystało na Overkill – do miłych; prędzej może wyrażać śmiech szatana z powodu ohydnego gnicia ciała zmarłego…

Chcąc wyróżnić jeden najlepszy utwór doszedłem do wniosku, że nie ma na „Killbox 13” żadnego nudnego, wszystkie posiadają indywidualne walory i wbrew pozorom żaden nie bazuje na innym. Nie ma tu gorszych ani lepszych kawałków, są same wspaniałe. Z pewnością „Killbox 13” często będzie wypełniać muzyką mój pokój i pozostanie dla mnie na zawsze jedną z ważniejszych płyt.

ocena: 8/10

sarcofag

pan_Heathen

dla mnie zdecydowanie najlepsza Horrorscope. Spoko zespół, ale do czołówki daleko.

oblak

Masz rację Sarcofag, ale miałem na myśli fakt, że chyba trudno byłoby podać drugi taki zespół, który nagrał 15 niezłych płyt i na każdej pozostał wierny swemu gatunkowi, a jednak nie wszedł do 1 ligii... Poza tym ani Slayer ani Metallika nigdy nie byli tak energicznym zespołem jak Overkill.

sarcofag

Wiwern

nie wiem, jak tam z energią, ale po przeczytaniu natchnionej recenzji "Horrorscope" wziąłem się ostro za ten album i... 10/10, powaga... szacun wielki za takie płyty...
Raczej słucham heavy, niż thrashu, ale ta płytka, to dla mnie jedna z lepszych rzeczy, jakie w ciągu ostatniego czasu poznałem.

Meltorm

pan_Heathen

Meltorm

W sumie tam, rzecz gustu.

Raf

Lubię tematy zakładane przez obloka/oblaka, przynajmniej moge się szczerze pośmiać.

oblak

Bartek (BD)

Znów te gadki o ligach. Jak zwykle bez podania równania do obliczania przynależności do lig. Ktoś tu analogię wziął za rzeczywistość.

Last Axeman

Bardzo dobry album bardzo dobrego zespołu. Szczególnie podobają mi się, obecne również na tym LP, sabbathowe wpływy, wymieszane z typowo thrashowym podejściem do sprawy. Fajnie bujają Wink

sarcofag

Last Axeman

Pod względem wpływowości i popularności na pewno stoją za Slayerem czy Metą, ale albumy swego czasu nagrywali zajebiste i wcale nie gorsze (a jeżeli tak to bardzo niewiele) od wymienionych.