Power of Metal

Kirk

Nikt tutaj nikogo pod pistoletem nie trzyma, wręcz przeciwnie, ja tu siedzę z prawdziwą przyjemnością... Laughing

Stranger

Kirk

Albo przestałem lubić METAL. Laughing

Raf

Ja w ogóle nie wchodzę do takich tematów Wink

.

sarcofag

Ivanhoe

Jesteś niemiły, wiesz? Poza tym się nie znasz. A poza tym śmierdzisz. A tak w ogóle, to kliknij w taki krzyżyk w prawym górnym rogu przeglądarki.

Cokolwiek LK/LE>>>>>>>>>>>>czarna dziura>>>>>>>nowy Nightwish

slaviron

Wolałem ten zespól w poprzednim wcieleniu. A jak zobaczyłem dość obszerne fragmenty ich występu na żywo z tegorocznego Wacken to stwierdzam z przykrością, że pani Anetka ani nie jest ładna, Sad

ani (tym bardziej) nie umie śpiewać. Evil or Very Mad

Najzwyczajniej w świecie nie ma głosu! :kill:
To jak brzmi na płycie to świetna robota panów realizatorów. Brawo. Evil or Very Mad

Kirk

O fuck!
W 'Meadows of Heaven' śpiewa jakiś murzyński chórek imienia 'Baraka Obamy'!

metalofil

Odpowiedź w ankiecie - "tak".

Jak zwykle w przypadku płyt Nightwisha (niezależnie od ich długości) - rzadko kiedy jestem w stanie wysłuchać ten album w całości, w każdym razie Nightwish bez Tarji nie jest tak przytłaczający wokalnie Wink

Dużo dobrego robią wokale Marca Hietali, którego głos został wykorzystany w szerszym zakresie niż to bywało na Once i Century's Child.

Najlepszy kawałek? The Poet And The Pendulum i zaraz potem The Islander.

Mankamenty? Momentami zbytnia "piosenkowatość", nawet jak na Nightwisha Wink

Mam też wątpliwości co do fragmentów oscylujących w okolicach stylu kapel a la Evanescence - Nightwish opracował swój styl i nie ma co się aż tak bardzo oglądać na konkurencję Wink

Ocena? 7/10, czyli wysoko - chyba żadna płyta Nightwisha nie uzyskałaby u mnie oceny wyższej niż 8/10 Wink

BUBETTO

Bazil

Usłyszałem "Amaranth" jeszcze na dwa miesiące przed wydaniem DPP - byłem załamany wiochą płynącą z tego utworu.
Przesłuchałem album pierwszy raz - pierwsza połowa - dalej marnie. Same średnie tempa, brak czegoś wymiatającego. Potem dosłuchałem do końca - "Last Of The Wilds" mnie uratował.

Ale to było dawno, teraz lubię tę płytę. Większość kawałków podoba mi się, ma tą przestrzeń dzięki orkiestrze. Do wokalu się przyzwyczaiłem, chociaż wolę poprzedni. Gitarzysta mógłby trochę bardziej pocinać, bo w zasadzie już od "Century Child" w większości kawałków wiochę odwala. Jako fan orkiestry symfonicznej nie mogę jednak przejść obojętnie obok tego krążka Wink

Est

Anette w zespole Pain (wystąpiła gościnnie) brzmiała dobrze, tutaj za cholerę nie pasuje. "DPP" w ogóle mi się nie podoba - jeszcze jako tako brzmi "Amaranth", reszta do kosza. Hietala na pierwszy wokal i byłoby dobrze...ale zaraz by się pojawiły głosy, że jeden Tarot już jest.

Cień

mnie się nie podoba - na domiar złego dostałem wtedy 'zagadaną' promówkę do recenzji, posłuchałem parę razy dla draki i odpuściłem.

Stranger

K0stek

Amaranth to fajny, popowy kawałek.