Power of Metal

sarcofag

Dziwna sprawa z tym facetem. Ogromny talent a moze i jeszcze wiekszy a on olal szolbiz i sie gdzies zaszyl.. Ja mam nadzieje ze cos moze knuje i po 12 latach wyskoczy z czyms genialnym. A moglby byc dzisiaj kims pokrojju Frippa czy Sylviana. Bo 7 lat po wydaniu Talk Talkowego Laughing Stock gdzie penetrowali juz rejony zarezerwowane dla King Crimson i free jazzowcow Hollis pojawil sie z solowa plyta. W tym czasie uczyl sie partytury, studiowal zapisy nutowe oraz papirusowe zwoje z zatoki akabejskiej. I wydal plyte tak sliczna ze az trudno w to uwierzyc , W sumie jak do tej pory nie moge uwierzyc chociaz jej sluchalem milion razy. Wydaje sie ze trudno juz bylo przesunac granice przesuniete przez ostatnie 2 plyty Talk Talk ale Hollis to po prostu uczynil. Otrzymalismy muzyke (choc moze to zle slowo) zminimalizowana, momentami niemal atonalna, amelodyjna i amecostam-costam. odglosy instrumentow sa delikatne i dyskretne niemal, jakby sie baly zburzyc spokoj i cisze ktora kroluje , Hollis od czasu do czasu cos tam baknie pod nosem a brzmi to jakby sie na chwile budzil z letargu. Osiem przepieknych opowiadan nie do opowiedzenia i znowu zapadla cisza.

Oczywiscie trudno to polecic teraz bo nie mam aktualnych pomiarow natezenia kadencyjnego dla tej plyty alllle jak oblicze to od razu podam.

piciu6

żeby tobie nie było smutno , że nie odpisuje chamstwo ..... Rolling Eyes

kompletnie nie znam tej płyty , mówisz ,że mnie weżmie ? Ostatni kontakt z Hollisem , to jeszcze grupowo ,przedział 86/87 , potem zapomniałem ..

Meltorm

Namówiłeś mnie. Na pewno posłucham, właściwie to już mi ślina cieknie i ganiam za tym Wink