Power of Metal

Amaranth

Albo wyszukiwarka forum nie działa poprawnie albo tematu faktycznie nie ma. No cóż herezja Wink

Fish czy Hogarth ? Czy aby na pewno Marillion skończył się wraz z odejściem charyzmatycznej "Ryby" ? Oczywiście, że nie...

SwordMaster

Pamiętam taką sytuację: wracamy z trasy, jesteśmy na drugim końcu Polski a w naszym freak-busie zepsuł się CD i skazani jesteśmy na radio. Oczywiście Trójka a tam, chyba Kaczka, zapowiedział koncert Marillion. Ucieszyły nam się gęby, wracamy i słuchamy przez drogę i w miarę jak rosną kilometry na liczniku robi nam się coraz bardziej nieswojo. Nie pamiętam czy to był jeden z tych koncertów na żywo z trójki, czy jakiś inny, no nie powiem tego. Zapamiętałem tylko ten pogrzebowy nastrój po tym co usłyszeliśmy, aż na pierwszej lepszej stacji benzynowej kupiliśmy kratę piwa i upijaliśmy się na smutno aż do domu.

piciu6

teraz nie mam weny ani czasu , ale skrobnę może jutro jak będę w pracy,bo jak już pisałem w temacie ,który zniknął,albo był na poprzednim wcieleniu forum ,to najważniejsza grupa w moim życiu i nie wystarczy napisać ,że Hogarth jest do bani.

firesoul

Olej

SwordMaster

piciu6

Mój Marillion skończył się wraz z odejsciem Fisha, bo to było jak WTC, jak śmierć Presleya, czy Morrisona, zamknięty został pewien rozdział.Choć grupa nadal grała i potrafiła skroić numery, które stawiały wszystkie włosy na baczność(Ocean Cloud , Neverland) to jednak szybowali w kierunku niekoniecznie zbieżnym z moimi oczekiwaniami, ale nie mogę powiedzieć, że grali piach, absolutnie, po prostu z odejściem barda zmienił się przekaz werbalny, który ukształtował moją wrażliwość muzyczną i w ogóle.Hogarth na pewno umie śpiewać, ale jest tylko rzemieślnikiem, jak ten nieszczęsny Heimo Very Happy

, Fish ze swoją pokręconą osobowością to zdecydowanie coś więcej, ale najbardziej istotny jest fakt, że barwa głosu Steve'a doprowadza mnie do kurwicy, cierpiący na syndrom LaBrie wiedzą o co chodzi.

Atreju

Kiedyś Marillion po prostu tolerowałem. wiedziałem, że jest, że sobie gra i tyle. W pewnym momencie, parę lat temu wszystko się zmieniło i pokochałem ten zespół. Oczywiście pokochałem za pierwsze cztery płyty, z naciskiem oczywiście na numer 3 i 4. To była magia, coś nie z tej ziemi. Płyty bez Fisha są.... po prostu płytami nijakimi. Technicznie Hogarth może jest niezły, może nawet lepszy od Fisha, ale co z tego, skoro nie ma w glosie magii. Marillion totalnie zmienił styl i na żadnej z ostatnich płyt (bo Seasons end i Ten dziwny silnik są jeszcze jeszcze) nie ma ani grama magii. Tak, Marillion, ten prawdziwy i niesamowity skończył się wraz z odejściem Fisha. Teraz Marillion jest nijaki. Najlepiej by panowie zrobili, gdyby wiele lat temu zmienili nazwę.

firesoul

W uzupełnieniu mojej wczorajszej wypowiedzi, której sens tłumaczę wypitą butelką żołądkowej gorzkiej pragnę sprecyzować, że podobnie jak przedmówcy zespół o nazwie Marillion istnieje dla mnie wyłącznie do Clutching At Straws. Chociaż Hogartha i resztę płyt mam oczywiście w głębokim poważaniu Cool

Est

Próbowałem słuchać nowej płyty...skończyło się w połowie pierwszego kawałka (trwa 17 minut, więc i tak długo słuchałem).

Lecter

Moja znajomość Marillion zaczyna się i kończy na Misplaced Childhood, który jest tak magiczny i tak przepełniony pięknem, że cały power metal mógłby się z niego dokształcać.

firesoul

Skoro tak to czemu zakończyłeś na tej płycie?
Magii i piękna w muzyce Marillion są całe tony i Misplaced Childhood wcale nie jest ich głównym źródłem, chociaż to płyta niewątpliwie doskonała

Lecter

Bo zająłem się innymi zespołami, niemniej jednak do nich wkrótce wrócę.

Amaranth

robpal

Marillion główną gwiazdą tegorocznego Festiwalu Legen Rocka.