Power of Metal

Gość

Właśnie słucham my spejza. Jadą po bandzie równo, i ten wokal. Kupuję.

Atreju

No właśnie... TEN wokal. Skąd oni kolesia wytrzasnęli?!
Przecież to prawdziwy diament.

Gość

Przychodzi mi na myśl mieszanka La Brie (barwa) z Dickinsonem (szczególnie w wyższych rejestrach). A na sam koniec zabeczał niczym sam Robert Plant.

Już kupiłem... Nie mogłem się powstrzymać.

benek

Neal Morse - Lifeline

"Lifeline" - 13:28
"The Way Home" - 4:20
"Leviathan" - 6:04
"God's Love" - 5:28
"Children of the Chosen" - 4:55
"So Many Roads" - 28:43
I. So Many Roads
II. Star for a Day
III. The Humdrum Life
IV. All the Way to the Grave
V. The Eyes of the Saviour
VI. So Many Roads Reprise
"Fly High" - 6:31

Muzycy biorący udział w nagraniu:

- Neal Morse ( keyboards, guitars, vocals )
- Mike Portnoy ( drums )
- Randy George ( bass )

gościnnie:
- Paul Bielatowicz ( 2nd guitar solo (7) )
- Carl Groves ( background vocals (1, 2, 5 & 6) )
- Jonathan Willis ( strings (2, 7 V) )
- Jim Hoke ( saxophone (3 & 6 III) )
- Ivory Leonard and Danielle Spencer ( background vocals (6) )

jak ktoś jest bardzo niecierpliwy to już można tego posłuchać.
w sklepach 30-go września.

benek

Braintoy - Vehicles. rok wydania 2008. zepół, pochodzi z Kanady i oprócz tej płyty ma w dorobku epkę wydaną 3 lata temu.
spodziewam się że ta płyta zyska uznanie kilku osób. nie będe się rozpisywał posłuchajcie sami :

[link widoczny dla zalogowanych]

progmetall

SwordMaster

Gość

Ooooo, nowy Neal Morse? Poprzedniczka była genialna!

piciu6

progmetall

.....

sarcofag

PROG-METAL (też można podciągnąć pod hasło “NAJWIĘKSI SZKODNICY”) – zwany przez wielu szyderców (przeze mnie też) prog-metylem. O Boże... niewyczerpane źródło drwin i złośliwości dla wielu bardziej kumatych fanów. Założenia programowe – połączenie najlepszych cech metalu i prog-rocka - ma bardzo atrakcyjne, jak komunizm. I mniej więcej tyle samo z tego wychodzi. W zamierzchłych czasach, na początku lat dziewięćdziesiątych zwane było to heavy-progressivem i kilka sensownych kapel ciekawie na ten temat hałasowało – amerykańskie Magellan, Shadow Gallery, Dream Theater, albo brytyjski Threshold. Potem przemianowano to na prog-metal. Teraz... teraz to chyba mam pecha, bo prawie wszystkie płyty spod tego znaku , które do mnie trafiają są mało ciekawe, a w najlepszym wypadku przeciętne – króluje sztampa i schemat. Riff dży-dży, blasty perkusisty. Zresztą czy naprawdę istnieje coś takiego jak prog-metal ? Większość tych kapel gra “podrasowanego” hard-rocka, albo klasyczny metal z klawiszami. Ale do poziomu Dio, Rainbow, Ozzy Osbourne’a, lub Queensryche to im mila i hoho! Jedną z najbardziej kuriozalnych płyt, jakie ostatnio słyszałem, był wyrób Evergrey – “Monday Morning Apocalypse”. Skomponowali melodie rodem prosto z amerykańskiego heavy-aluminium (całkiem dobre zresztą) a “ubrano” je w aranżacje zgodne z prog-metalowym schematem – zadzierżysty, krzyczący, sieriozny do bólu wokal i ciężkie riffy. Wyszło to tak, jakby dziewczyna tańcząca przy rurze w klubie go-go usiłowała wszystkim wmówić, że tańczy w balecie narodowym, i nawet taki strój na występy zakłada. Prog-metale to towarzystwo jeszcze bardziej zamknięte stylistycznie i impregnowane na wpływy z zewnątrz niż przeciętni prog-mani. A przesadne dbanie o czystość gatunku prowadzi do skutków charakterystycznych dla chowu wsobnego – skarlenia i degeneracji. Co słychać.

Oenologist

Last Axeman

Taki sam podgatunek jak i każdy inny toteż charakteryzuje się pewnymi stałymi elementami/cechami. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku heavy, power czy thrash. Jeżeli prog-metal jest regresywny to tamte również (tym bardziej).