Power of Metal

SwordMaster

Solidna szwedzka robota w klasycznym doomowym stylu. Warto, jak masz parcie teraz na takie granie to wejdzie jak w masło. Nie mam żadnej ich płyty ani na CD ani na mp3, właśnie, czemu?

Greebo

Znam tylko najnowszą i jest fajna.

Jan Łomignat

No a ja właśnie pożyczyłem dwójeczkę, zobaczymy jak to wygląda Smile

SwordMaster

Masz dziś niezłe tempo Exclamation

Jan Łomignat

E tam, nie powiedziałbym Wink

Przeplatam rzeczy dla mnie nowe (Solitude Aeternus; Candlemass, chociaż ciężko się przyznać, że wcześniej nie znałem muzyki Candlemass Wink

) z zespołami, które znam już bardzo dobrze (Witchfinder General, Cirith Ungol). A że nagle przypomniałem sobie o Isole, które MA określa jako epic doom, to dlaczego nie posłuchać? Smile

Tym bardziej, że teraz taka muza wyjątkowo mi wchodzi green

edit: no i weszło Isole Shocked

co za wokal Exclamation

edit2: ale mnie zmęczyła ta płyta... masakra...

SwordMaster

Ano wokal niezły. A muza, fakt, potrafi zmęczyć. W ogóle to oni nastrojem i niektórymi patentami instrumentalnymi podjeżdżają ostro pod SA. Może to i epic, jednak ja podobnie jak i SA określiłbym ich jako sadness/melancholy/doom-metal

Jan Łomignat

Zgadzam się, epickości tam było co kot napłakał. W ogóle straszliwie zmęczyło mnie to wczorajsze pogrążanie się w udręce i utrapieniu green

Chyba potrzebuję przerwy Wink

Greebo

A jeszcze Łomignat złap debiut Trouble. Trochę inny doom ale jestem pewny że Ci się spodoba green

Jan Łomignat

Greebo

Trouble jest bardziej dynamiczny, mnie się zawsze kojarzył z bardziej dojrzałym Cirith Ungol green

Jan Łomignat

Jan Łomignat

Moi przyjaciele w utrapieniu green

obcykałem trochę tego co mi podaliście. Powiedzcie mi jeno, czy nowe Candlemassy (st i KOTGI), jak i kolejne płyty SA są gut, czy nie gut? green

Greebo

Candlemassy to chyba zależnie jak co komu się podoba choć wiadomo - wysoki poziom wykonawczy zapewniony.

Solitude Aeturnus za to IMO słabego albumu nie nagrał - zresztą na MA wszystkie mają średnią ocen powyżej 90% green

. Adagio i Alone prawie tak zajebiste jak dwie pierwsze.

Last Axeman

"Candlemass" zajebisty, "King of the Grey Island" też, "Death Magic Doom" dobry, ale już wyraźnie słabszy od poprzednich dwóch.

Co do Solitude Aeturnus to trzeba Łomignata lojalnie uprzedzić, że "Alone" dość mocno rożni się od pierwszych dwóch. Bardziej mulasty, wisielczy, cięższy, wolniejszy i Rob nie śpiewa już tak wysoko. O ile na pierwszych dało się jeszcze wyłapać dużo heavy/power (np. przyspieszenia) tak "Alone" stanowi w zasadzi czysty, ponury i klasyczny doom metalowy wypiek (oczywiście w dalszym ciągu dopisek epic jest na miejscu choć w mniejszym stopniu). Trzeba też Amerykanom przyznać, że mimo wszystko poziom trzymają.

Jan Łomignat

Dobra dobra, ale chyba po drodze zgubiliście dwie płyty SA green