Power of Metal

SwordMaster

Melodic Metal, oksymoron, coś co jest sprzecznością samą w sobie. Już jakiś czas temu pomyślałem sobie, że założę ten temat. Temat, którego mi brakowało. Jest wprawdzie temat o power metalu, ale tej bardziej amerykańskiej odmiany, nawet jeśli ją wykonują europejczycy, hehe. Melodic to pojęcie szerokie i nie przypisane raczej jakimś szufladkom - nie chce mi się wyważać po raz dwudziesty tych samych drzwi – ale każdy chyba wie o co chodzi. Chciałbym tu wrzucać – wy też! – propozycje ciekawe ale pominięte. Takie, na które nie założymy osobnego tematu lub jakieś wygrzebane nieznane perły itd.

Zacznę od BOREALIS.
Bardzo dobra rzecz z Kanady i mam tu na myśli raczej drugą płytę wydaną w zeszłym (2011) roku, czyli „Fall From Grace”. (Debiut kloniastych, „World of Silence” z 2008 r. to raczej sztampowy melodic power i poza solidność nie wychodzi.) "Fall From Grace" to już inna para kaloszy – panowie dociążyli brzmienie, wzbogacili kompozycje o elementy „progowe” a melodie nabrały klarowności. Jest to poniekąd znak czasów, że teraz nie uświadczysz „czystego” gatunku, zespoły próbują coś mieszać, „modernować” i nie zawsze się udaje. Na "Fall From Grace" się udało, wszelkie smaczki i wpływy pozapowerowe zmiksowano z wyczuciem. Do tego dochodzi dobra produkcja i znakomity głos wokalisty i gitarzysty; Matt Marinelli zasługuje na kilka słów więcej, gdyż jest on walorem wybitnie podnoszącym jakość tego zespołu. Charakterystyczna barwa, maniera i „to coś” w głosie co sprawia, że muzyka nabiera lekko melancholijnego wyrazu. Fall From Grace to nietuzinkowy album, charakterystyczny i swoisty a o to niełatwo dzisiaj. Zagraniczni koneserzy i fani metalu, z tego co widziałem na necie, również doceniają robotę Kanadyjczyków.

1. Finest Hour 4:02
2. Words I Failed To Say 5:15
3. Fall From Grace 5:40
4. Where We Started 5:18
5. Breaking The Curse 4:55
6. Regeneration 5:46
7. Watch The World Collapse 4:04
8. Take You Over 3:22
9. Forgotten Forever 5:14

Klip: http://www.youtube.com/watch?v=I79UW4eCs5g

SwordMaster

WISDOM

Można śpiewać metal po węgiersku? Można, ale niekoniecznie trzeba. Nasi bratankowie z kraju leczo też wychodzą z takiego, jakże słusznego, założenia. Debiutu Węgrów nie znam, poznałem tylko wydany w ub. roku „Judas”. I spadły mi ciżemki.

Melodic power metal obracający się w klimatach fantasy z rycerzami, elfami i innymi takimi, jednak o niespotykanym nasileniu przebojowości i „wzorcowości” średniowiecznej. Najważniejsze z tego wszystkiego - Gábor Nagy – wokalista obdarzony głosem stworzonym do takiej muzyki, barwa – REWELACJA. Do tego chórki – potęga! To chórki także w głównej mierze stanowią o obliczu tej płyty. Świetne „średniowieczne” harmonie, zaśpiewane brawurowo a przy tym lekko i zwiewnie. Robota gitarzystów i perkusisty jest co najmniej dobra acz bez wątpienia podporządkowana stronie wokalnej.

A teraz będę marudził: wszystko byłoby ok., a nawet bardziej, gdyby…. nie było tak pięknie i doskonale. Na dłuższą metę płyta nuży. Gábor Nagy jest śpiewakiem wybitnym, ale wszystko śpiewa w podobnej manierze i skalach. Radosna przebojowość i wyniosła strzelistość chórków jest tak samo wyniosła w każdym utworze. Podobne są tempa i w ogóle każdy utwór na płycie jest podobny do siebie, jakby właśnie wyprodukowany wg. wzorca „idealnego przeboju piosenki melodic metalowej z radosnym fantasy w tle”. Świetnie się słucha dwóch, trzech utworów. Potem ma się uczucie deja vu. Album jest przy tym wszystkim doskonale, hehe, i wzorcowo wyprodukowany, krystalicznie rzekłbym i odarty ze zbędnych niuansów. Za mało rock’n’rolla, można powiedzieć, i niestety po jakimś czasie ta krystaliczność sprawia wrażenie sztuczności i mechaniczności. Można też zarzucić płycie zbyt „lajtowy” klimat - to nie jest sztandar zbrukany krwią trolli, to raczej chorągiew powiewająca dziarsko na błyszczącej wieży.

Mam bardzo mieszane uczucia co do tego albumu. Żeby nie było – pojedynczych utworów słucha się kapitalnie. Całości już nie bardzo. Choć kto wie. Noty od koneserów widziałem przeważnie bardzo wysokie.

Klip:
http://www.youtube.com/watch?v=RbWYtuSaWL0&feature=related

SwordMaster

Dość ciekawą propozycją jest fińczycki AMBERIAN DAWN. Zespół tagowany jako neo-classical power metal, ja bym dodał jeszcze, że i symphonic lekki i gothic nieznaczny. Na wokalu udziela się pani Heidi Parviainen, obdarzona lirycznym sopranem, co w zestawieniu z wcześniejszymi informacjami od razu nasuwa skojarzenie z Nightwish. Nie jest to jednak po prostu mniej znana kopia. Heidi ma o wiele delikatniejszy głos, urodę i w ogóle śpiewa zwiewniej a przy tym ma u mnie +2 na starcie, bo ja lubię rude kobitki. Instrumentalnie też jest co najmniej dobrze. Nie ma też aż takiego patosu i więcej jest gitarowego grania. No co można na to poradzić, że Fińczycy specjalizują się w podobnym graniu?

Na dyskografię składają się dotychczas 4 długograje:

2008 River of Tuoni
2009 The Clouds of Northland Thunder
2010 End of Eden
2012 Circus Black

Nie znam twórczości tego zespołu, tegoroczny album „Circus Black” jest dla mnie pierwszym zetknięciem z kapelą. Słucha się tego całkiem przyjemnie, dla wielbicieli podobnych brzmień to chyba całkiem dobra rzecz. Inna sprawa, że wielbiciele takich brzmień kapelę już pewnie znają.

|

Klip z debiutu:
http://www.youtube.com/watch?v=Eo3aeaOV_ho&feature=related

K0stek

Sądząc po tagach gorzej być nie może a teledysk tylko to potwierdza. W ogóle wspaniały wątek !

SwordMaster

Moongleam

kurcze fajny ten kawalek amberian dawn Smile

Voltan

u Węgrów całkiem fajny wokal, niestety numer na poziomie przedszkola
tego z rudą to nawet mi się nie chce komentować Wink

SwordMaster

SwordMaster

Niemiecki At Vance to dość znana firma. W tym roku wydał swojego 9-go długograja: "Facing Your Enemy" Ponownie na wokalu Rick Altzi. Po dość przyzwoitej poprzedniczce czyli "Ride the Sky", gdzie było kilka fajnych piosenek, tym razem spotkał mnie zawód. Na Facing Your Enemy nie ma raczej momentów zapadających w pamięć i motywów do nucenia. Bardzo bezbarwny album. Za to ponownie na okładce goła baba - anioł.

Amaranth

Stargazery - "Eye On The Sky" (2011)

Szkoda aby tak dobry album przeszedł tu praktycznie bez echa. Poboczny projekt (z 2006 roku) członków formacji Burning Point w którym zrealizowali niemal perfekcyjnie to, co drażniło mnie w tym zespole od albumu "Empyre" włącznie. Melodyjny Heavy Metal z atrakcyjnymi melodiami i kompozycjami o niebo (może nawet dwa) lepszymi od tych z rzeczonego okresu twórczości Burning Point. Są melodie, jest moc, brak rozmemłanych nudnych kompozycji. Płyta w sam raz dla tych, którzy szukają melodyjnego grania bez odpustowych i remizowych melodii...

Kamilbolt

Ciekawy temat, będę obserwował Razz

Może nawet coś dorzucę Wink

SwordMaster

Amaranth

Skoro jesteśmy już przy tej nieszczęsnej remizie, to dwa totalnie asłuchalne albumy totalnie asłuchalnego zespołu. No chyba, że ktoś jest fanem Freedom Call...

Kawałek "Seven Seas" z pierwszej płyty w zasadzie kwestionuje szeregowanie Olympos Mons na półce "Metal" Wink

W sumie to problem sam się rozwiązał bo formacja już nie istnieje...

Voltan

po kiego w ogóle pisać o takich płytach? przestroga czy co? Wink

Amaranth

W myśl zasady: "Zostałeś ostrzeżony, reszta należy do Ciebie" Wink