Power of Metal

pan_Heathen

nie jestem przekonany, musiałbym sobie odświeżyć Wink

Atreju

Najlepszy w gatunku BEZ DYSKUSJI jest Incubus na "Beyond the unknown" Exclamation

Last Axeman

Przyrżnąłem sobie sepulturową "Schizophrenie" pod kątem stylistyki i chyba jednak bardziej skłaniałbym się ku brutalnemu thrash'owi. Klimat wprawdzie jest mroczny, ale nieco inny, nie tak grobowy jak w muzyce zespołów stricto death'owych. Wokale także bliższe thrash'owemu szczekaniu. Mimo to do klasycznego death metalu jest niedaleko. To właśnie na "Schizophrenii" Brazylijczycy najbardziej zbliżyli się do defu. "Beneath the Remains" wprawdzie nie ustępuje jej intensywnością przekazu, ale stylistyczne wyraźniej leży po stronie thrash'u.
Album naturalnie znakomity. Na żadnej z późniejszych płyt nie udało się Max'owi i spółce wypracować (może nie mieli takiego zamiaru? Wink

) tak specyficznej aury. Muzycy Mogiły mieli wtedy dopiero po 17/18 lat, a już potrafili skonstruować ciekawe kompozycje, w których oprócz licznych, rzeźnickich gonitw, znalazło się również miejsce na melodyjniejsze zagrywki i umiejętne operowanie klimatem. Najlepszym tego dowodem jest znakomity instrumental "Inquisition Symphony". Wszystko ładnie się ze sobą zazębia. Płyta zdecydowanie lepsza od niezłego debiutu i nieznacznie tylko ustępująca następnych wydawnictwom. 9/10

KingOdin

Schizophrenia rzeczywiście ze wszystich płyt Sepy moze być sklasyfikowana jako thrash/death, choć z lekkim tylko naciskiem na death Wink

I rzeczywiście wg większości nieznacznie ustępuje dwóm następnym albumom, jednak jeśli o mnie chodzi to nieznaczenie, ale jednak jest przed nimi Wink

Last Axeman

A co z debiutem Possessed? Death/thrash czy już death? Bo sam thrash (nawet brutalny) to wg mnie za mało...
Pytam o debiut, ale w zasadzie z "Beyond the Gates" i "The Eyes of Horror" też sprawa nie jest do końca jasna choć obie są bliższe czystemu thrash'owi (szczególnie TEOH) niż "Seven Churches". Różnice między jedynką i dwójką nie dotyczą jednak stopnia brutalności/intensywności bo podejrzewam, że gdyby wyposażyło się BTG w porządne, soczyste brzmienie to mordę obijałaby równie skutecznie co osławiona poprzedniczka.

Moongleam

ja tam schizo spokojnie moge zaliczyc do death/thrashu, arise zreszta tez. tzn. to jest dla mnie thrash, ale jak ktos powie, ze to death/thrash, przyznam mu racje.

Last Axeman

Granice są tak cienkie że nie ma w zasadzie o co kruszyć kopii...

pan_Heathen

No właśnie. Wrzucać płyty, które lubicie z tego gatunku i pisać dlaczego Smile

Atreju

"Ritually abused" to album, który poznałem bardzo niedawno. Pewnie około 2 lat temu i początkowo trudno było mi się przekonać do tego, że to nie death metal, a właśnie bardziej thrash/death Wink

Potęga, ogromny ciężar i mimo wszystko sporo melodii. Ciężko jest opisywać takie płyty, bo wiadomo co na takich jest - napierdalanie, często techniczne wygibasy i darcie japy. Tylko, że właśnie to stanowi o sile takich albumów Cool

Last Axeman

Nazwa obiła mi się o uszy, ale po muzę nigdy nie sięgnąłem.
Darcie japy polega w tym wypadku już na growlowaniu czy sitkowy jeszcze zdziera gardziel na modłę thrash'ową?

Atreju

Myślę, że bardziej można to podciągnąć pod thrashowe szczekanie, choć od typowo thrashowego znacznie odbiega. Sam zresztą obczaj: [link widoczny dla zalogowanych]

pan_Heathen

Płyta jest świetna, aktualnie jestem w trakcie ustalania, czy miała ona wydanie na CD w latach 80, ale chyba nie Wink

Dośc intensywny thrash z opętanym wokalistą i złożonymi riffami. Teraz juz się tak nie gra. Tylko znacznie gorzej oczywiście.

Może zmienmy nazwę tematu na "brutal thrash i death/thrash", bo te spory o to co jest brutalnym thrashem a co death/thrashem (dla mnie to jest brutal thrash, nie słyszę wyrozników death metalu) nie muszą oznaczac, ze nie mozna tu danego zespolu wrzucic.

Last Axeman

Oka zmienię nazwę tematu.

hollowman

Infernal Majesty - one who points to death

\m/ lubię dlatego że to miazga dupy \m/

Last Axeman

Ja zajebiście lubię wszystkie 3 albumy Infernali. Właściwie trudno jest mi jednoznacznie wskazać ten najlepszy. Szkoda, że panowie tak rzadko rejestrują swoje wyziewy.

"One Who Points to Death" chyba najbardziej intensywny z dotychczasowych.